• Veel mensen waren bang dat hun problematiek buiten de spreekkamer bekend werd en dast zij hun broodwinning, hun autonomie en hun relaties zouden kwijtraken.
• Anderen vreesden verwerping en stigmatisering door de therapeut, waarbij sommige deelnemers aan het onderzoek van Jahnke e.a. (2023) een stigma ontvingen in plaats van hulp om niet in herhaling te vallen.
• Hinderlijk waren ook gebrek aan informatie over de kosten en de bereikbaarheid van hulpverleners.
• Hinderlijk vond met ook het gebrek aan professionele hulpverleners en vooral de voor hen dubieuze kwaliteit van die hulpverlening.

[… … ...] Er bleken markante verschillen te zijn tussen de behoeften en ervaringen van mensen die op kinderen vallen in de verschillende steekproeven.

Mensen uit klinische en forensische instellingen waren veelal gemotiveerd door factoren die met hun gevangenschap te maken hebben, zoals het verlangen naar vrijheid, de wil om hun impulsen de baas te worden en niet in herhaling te vallen. Zij voelden druk vanuit hun familie en vanuit hun begeleiders om in behandeling te gaan.

Dit was niet het geval bij mensen in de niet-klinische situaties; zij wilden vooral hun mentale welbevinden herstellen en in staat zijn een goed leven te leiden.

De ervaringen van mensen in klinische en forensische instellingen gingen vooral over specifieke vormen van behandeling, zoals de plus- en minpunten van groepstherapie en de effecten van hun medicijnen.

Mensen uit open settingen hadden daar geen ervaringen mee; zij benadrukten eerder wat zij daar beleefden aan openheid, empathie en specifieke kennis.

Over wat hen nu wel of niet hielp noemden mensen uit klinische en forensische instituten factoren die bij die context hoorden, zoals de plus- en minpunten van hun de behandeling die zij meemaakten en het gemis aan opvang na hun detentie. Mensen uit open settingen bespraken eerder de kenmerken van hun behandeling, of het gebrek daaraan.

Het verschil in beleving kwam voort uit de geringe mate waarin de klinische en forensische instellingen aandacht hadden voor de beleving van de mensen zelf, in plaats van alleen maar aandacht voor hun geestelijke gezondheid en de risico's van hernieuwd misbruik van kinderen.

Dit kwam vooral voor bij mensen die hun pedofiele verlangens ontkenden. Het had weinig zin om hen te vragen naar motieven tot behandeling van verlangens die zij zelf ontkenden.

Deze lacune in deze onderzoeken kan ook voortkomen uit het stigma dat kleeft aan pedofilie en seksueel misbruik, dat leidt tot wantrouwen in deze mensen, de weerstand tegen het spreken over hun eigen visie, en/of tot pleidooien voor financiering van onderzoek daarnaar. Het blijft intussen onduidelijk waarom zo weinig onderzoek kijkt naar de visie en beleving van de behandeling die zij ondergingen. Deze lacune remt de ontwikkeling van doelgerichte interventies die de effectiviteit van deze methodieken zouden kunnen verbeteren.

Dit staat dan tegenover de ruime aandacht die de onderzoekers gaven aan de visie van de behandelaars zelf.

Zo concludeerden Bayram e.e. (2023) dat werkers in de GGZ vooreerst misbruik van kinderen wilden voorkómen, gevolgd door doelen als het begrijpen van pedofilie, het verbeteren van de kwaliteit van leven, het beschermen van de samenleving en het stoppen van verslaving. Gevraagd naar wat hun doelen zijn bij pedofiele patiënten, noemden zij het voorkómen van schade als eerste doel, gevolgd door het veranderen van de seksuele oriëntatie en kennis over pedofilie; hun behandelingsethiek en praktijk kon zo immoreel handelen goedpraten en werkelijke empsthische verbinding met hun patiënten tegenhouden.

Zo vonden Lievesley e.a. (2023) dat de behandelaars controle van het gedrag veel hoger waardeerden dan hun patiënten zelf deden. Over de hindernissen bij behadeling waren de behandelaars en hun cliënten het wel eens: de vrees voor het bekend worden van hun problematiek en het gebrek aan beschikbare professionele hulp of de moeilijkheid om die te vinden werden ook door de behandelaars vaak genoemd als niet helpende minpunten. (…)

De behandelaars zeggen in deze onderzoeksprojecten ook dat meer publiciteit en meer opleiding en training inzake behandeling van pedofielen deze minpunten zouden kunnen helpen oplossen. Zij zien ook in dat de pluspunten, genoemd in dit overzicht, meer aandacht verdienen, zoals het opleiden van kundige en empathische clinici.

Goodier & Lievesley (2018) pleiten ook voor behandelaars die oog hebben voor mensen met een risico op criminaliteit; zij noemen het gebrek aan vertrouwen in de instituties als een hindernis, waardoor mensen met dit risico onbekend blijven en niet bereikbar zijn voor hulp.

Er is bij behandelaars en hun cliënten wel enig begrip voor de hindernissen bij het zoeken van hulp, maar een vaak genoemde hindernis is het verschil in doeleinden van de behandelaars en hun cliënten, dat minstens ten dele gevoed wordt door misverstanden over de motieven van mensen die op kinderen vallen als zij hiervoor hulp zoeken. Een eerste stap om dit misverstaan op te lossen is het erkennen van het feit dat hun motieven om hulp te zoeken net zo uiteenlopend zijn als die van welke hulpvrager dan ook.